Met Bert Dijkstra, interviewer van De Telegraaf, had ik een gesprek over mijn boek en mijn leven. In de krant, die toen ik Nederland woonde en leefde als eerste begon te lezen als onderdeel van mijn integratie, staat vandaag mijn uitgebreide verhaal.
Lees hier de passage over hoe dat toen ging:
„De Telegraaf sprong eruit in de schappen van Albert Heijn, het was míjn krant. Kwam ik in de tekst woorden tegen die ik ook op tv had gehoord, dan onderstreepte ik ze. Ging ik naar m’n twee buurvrouwen om te vragen wat ze betekenden. Die twee waren lesbisch, maar ik had geen benul wat dat was. Ik zag ze zoenen in de keuken en was letterlijk verlamd van schrik. Ik zei tegen mijn man: we moeten onszelf kunnen redden, ik wil naar school. ’Geen sprake van’, reageerde hij. ’Dan moet jíj naar school’, zei ik. Voelde hij niks voor, dus ging ik. Was ik toegelaten, moest ik m’n komst alleen nog schriftelijk bevestigen, verscheurde mijn man de brief. Negen maanden later ging ik alsnog naar school. Nee, ik heb nooit overwogen om de strijd op te geven. Geen minuut.”
Het verlangen om naar Europa te gaan begon bij mij al vroeg. Lees hier het fragment in De Telegraaf:
„Uit verzet tegen de verschillen tussen meisjes en jongens. Ik zag laatst dat ze een hek op dat muurtje hebben gezet. Vond ik vreselijk. Ik heb er wéken op gezeten, dromend van een leven in Nederland. Ik dacht: als ik nou heel hard zwaai naar de toeristen in de bussen, dan stapt er wel een mevrouw uit die me mee wil nemen. Nee dus. Ik voel nog steeds het verdriet.”
Over hoe het mis kan gaan met jongeren:
„Het gaat om jongens die in de criminaliteit terecht dreigen te komen. Ik spreek dezelfde taal als hun ouders, weet dat ik kan helpen. Meestal gaat het goed. Komen ze niet opdagen omdat ze zogenaamd ziek zijn, dan haal ik hen hoogstpersoonlijk op.”
Lees HIER het in interview in De Telegraaf.
